Reguła

REGUŁA ŚW. KLARY

 

Osiemnastoletnia Klara opuściła po kryjomu dom rodzinny w nocy  z Niedzieli Palmowej na Wielki Poniedziałek 1211 roku; jeszcze tej samej nocy w Porcjunkuli, gdzie czekał Franciszek ze swymi uczniami, odbyły się jej obłóczyny.

Wnet przyłączyły się do niej towarzyszki,  i tak powstał drugi zakon franciszkański, zakon sióstr ubogich. Odnowiony przez Franciszka klasztor św. Damiana stał się ich kolebką.

Dla tej swojej nowej rodziny Franciszek napisał krótką Regułę składającą się głównie ze słów Pisma św. Jak pierwotna Reguła braci mniejszych, tak i ta Reguła nie przechowała się do naszych czasów. Ocalały tylko dwa urywki, które Klara przytoczyła potem w swojej  Regule.

Póki żyli Franciszek i Klara, ich przykład i słowa uzupełniały to, czego brakowało Regule. Trzeba było jednak myśleć o przyszłości, w której braknie ich obecności. Trzeba było myśleć o tych klasztorach sióstr ubogich, które już powstawały w innych miastach włoskich i poza granicami Italii, a które nigdy nie widziały ani Franciszka, ani Klary.

Tym potrzebom chciały zaradzić reguły, które dla ubogich sióstr ułożyli kardynał Hugolin przy końcu roku 1218 lub 1219 i papież Innocenty IV w roku 1247.

Reguły te nie znalazły jednak uznania w oczach Klary, bo nie rozwiązywały po jej myśli dwóch spraw,  o które ona walczyła całe życie: by opieka duchowa nad klasztorem sióstr ubogich należała do braci mniejszych i by te klasztory mogły żyć w całkowitym ubóstwie ewangelicznym.

Po roku 1247 sama Klara zabiera się do ułożenia Reguły.  Na dzień przed śmiercią, 10 sierpnia 1253 roku, spotkała ją wielka radość: otrzymała bullę papieską zatwierdzającą Regułę. Na marginesie tej bulli, która przechowała się do naszych czasów, widnieją słowa dopisane obcą ręką: „Hanc beata Clara tetigit et osculata est pro devotione pluribus vicibus” Św. Klara jej dotknęła i wiele razy ze czcią ucałowała.

Klara pisząc swą Regułę wzorowała się na Regule braci mniejszych Początek 1223 roku. Posługiwała się nieraz tymi samymi sformułowaniami. Pozostała jednak sobą, nie naśladowała Franciszka niewolniczo. Niektóre przepisy nawet zaostrzyła, np. te, które dotyczą postu, przyjmowania pieniędzy i kandydatek. Jest to Reguła surowa i wymagająca, ale tchnąca pokojem i radością jak Ewangelia. Zaczyna się od słów: „Oto jest reguła życia zakonu sióstr ubogich, założonego przez świętego Franciszka: zachowywać świętą Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa, żyjąc w posłuszeństwie, bez własności  i w czystości”.

 

Bulla papieża Innocentego IV

 

Biskup Innocenty, sługa sług Bożych, zasyła pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie umiłowanym w Chrystusie córkom, opatce Klarze i innym siostrom klasztoru św. Damiana w Asyżu.
Stolica Apostolska przychyla się zwykle do pobożnych pragnień proszących i udziela łaskawego poparcia ich słusznym prośbom. Zwróciłyście się do nas z pokorną prośbą, abyśmy wzmocnili naszą powagą apostolską waszą regułę, według której macie żyć wspólnie w duchowej jedności, zachowując ślub najwyższego ubóstwa. Regułę tę daną wam przez świętego Franciszka i przez was dobrowolnie przyjętą, nasz czcigodny brat, biskup Ostii i Velletry, uznał za godną zatwierdzenia, jak o tym mówi jasno list tegoż biskupa.
Przychylając się więc do waszych pełnych szacunku próśb, aprobujemy decyzją tegoż biskupa, potwierdzamy powagą apostolską i mocą niniejszego pisma obwarowujemy. Treść tego listu przytaczamy tu dosłownie, brzmi on tak:
"Rainald, z miłosierdzia Bożego biskup Ostii i Velletry, najdroższej w Chrystusie matce i córce, Pani Klarze, opatce klasztoru św. Damiana w Asyżu, i jej siostrom, tak obecnym jak przyszłym, zasyła pozdrowienie i ojcowskie błogosławieństwo.
Umiłowane córki w Chrystusie, wzgardziłyście przepychem i przyjemnościami świata i wstępując w ślady samego Chrystusa i Jego najświętszej Matki wybrałyście życie w klauzurze i w ubóstwie, aby wolnym sercem służyć najwyższemu Panu. Dlatego my, polecając Panu wasze święte postanowienia, pragniemy udzielić waszym świętym pragnieniom łaskawego poparcia z całą ojcowską życzliwością.
Przychylając się do waszych pobożnych próśb, sposób życia w świętej jedności i najwyższym ubóstwie, który podał wam święty wasz Ojciec Franciszek, powagą Ojca świętego i własną wam wszystkim w tym klasztorze przebywającym i tym, które po was przyjdą, niniejszym pismem zatwierdzamy na zawsze.
Oto tekst reguły:

Rozdział 1

W Imię Pańskie zaczyna się reguła życia sióstr ubogich

¹Oto jest reguła życia zakonu sióstr ubogich, założonego przez świętego Franciszka:
²zachowywać świętą Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa, żyjąc w posłuszeństwie, bez własności i w czystości.
³Klara, niegodna służebnica Chrystusa i roślinka świętego Ojca Franciszka, przyrzeka posłuszeństwo i szacunek papieżowi Innocentemu i jego prawnym następcom, jak również Kościołowi Rzymskiemu.
⁴I jak na początku swego nawrócenia wraz ze swymi siostrami przyrzekła posłuszeństwo świętemu Franciszkowi, tak też obiecuje zachowywać je nieskazitelnie wobec jego następców.
⁵Również inne siostry są zawsze zobowiązane do posłuszeństwa następcom świętego Franciszka, Siostrze Klarze i innym opatkom prawnie po niej wybranym.

Rozdział 2

Kandydatki i sposób ich przyjmowania

¹Jeśli jaka osoba za Bożym natchnieniem przyjdzie do nas, chcąc przyjąć nasze życie, opatka jest zobowiązana zapytać wszystkie swoje siostry o zgodę;
²jeśli większość sióstr się zgodzi, może ją przyjąć, po uzyskaniu pozwolenia kardynała protektora.
³Przed przyjęciem niech ją sama wybada lub komu innemu każe wybadać z zakresu wiary katolickiej i sakramentów Kościoła.
⁴Jeśli kandydatka wierzy w to wszystko i chce wiernie wyznawać i zachowywać wytrwale aż do śmierci;
⁵jeśli męża nie ma albo - jeśliby miała - ten wstąpił już do zakonu z upoważnienia biskupa diecezjalnego i złożył ślub czystości;
⁶jeśli także podeszły wiek lub słaby stan zdrowia albo tępota umysłu nie przeszkadza jej w zachowaniu naszego życia,
⁷wtedy należy jej wyłożyć starannie zasady naszego życia.
⁸Jeśli kandydatka się nadaje, trzeba jej powiedzieć słowa świętej Ewangelii, aby poszła i sprzedała wszystko, co ma, i starała się rozdać to ubogim (por. Mt 19, 21).
⁹Jeśli nie może tego uczynić wystarczy jej dobra wola.
¹⁰Ani opatka, ani inne siostry nie powinny się zajmować dobrami doczesnymi kandydatki, tak, żeby mogła ona swobodnie nimi rozporządzać zgodnie z natchnieniem, jakie otrzyma od Pana.
¹¹Gdyby jednak prosiła o radę, należy ją posłać do jakiś osób roztropnych i bojących się Boga (por. Dz 13, 16), aby za ich poradą rozdała swe dobra ubogim.
¹²Potem, po obcięciu włosów i zdjęciu ubrania świeckiego, opatka da jej trzy tuniki i płaszcz.
¹³Od tej pory nie wolno jej wychodzić z klasztoru bez pożytecznego, rozumnego, wyraźnego i wiarygodnego powodu.
¹⁴Po roku próby niech będzie dopuszczona do posłuszeństwa, przyrzekając zachowywać na zawsze życie i regułę naszego ubóstwa.
¹⁵W czasie próby żadna nie powinna otrzymać welonu.
¹⁶Siostry mogą nosić fartuchy dla schludności i ułatwienia w pracy i w posługiwaniu.
¹⁷Opatka niech roztropnie zaopatruje je w odzież według osobistych potrzeb, miejsca, pory roku i klimatu, jak tego konieczność będzie wymagała.
¹⁸Młodym dziewczętom, które zostały przyjęte do klasztoru przed osiągnięciem przepisanego wieku, należy obciąć włosy
¹⁹i po zdjęciu ubrania świeckiego nałożyć suknię podobną do zakonnej, według uznania opatki.
²⁰Po dojściu zaś do odpowiedniego wieku, niech otrzymają tunikę jak inne i złożą profesję.
²¹Dla nich i dla innych nowicjuszek opatka starannie wybierze mistrzynię, spośród roztropniejszych sióstr całego klasztoru,
²²aby je pilnie uczyła świętości życia i dobrych obyczajów zgodnie z naszą profesją.
²³Ten sam sposób należy zachować przy badaniu i przyjmowaniu sióstr usługujących poza klasztorem; siostry te mogą jednak nosić obuwie.
²⁴Żadna kobieta nie może mieszkać z nami w klasztorze, jeśli przedtem nie została przyjęta w sposób zgodny z naszą profesją.
²⁵Przez miłość Najświętszego i Najmilszego Dzieciątka, owiniętego w bardzo biedne pieluszki i złożonego w żłóbku (por. Łk 2, 7. 12), oraz przez miłość Jego Najświętszej Matki, upominam, proszę i zachęcam moje siostry, aby zawsze nosiły ubogie odzienie.

Rozdział 3

Oficjum Boskie, post, spowiedź i Komunia św.

¹Siostry umiejące czytać niech odmawiają Boskie oficjum według zwyczaju braci mniejszych, ale nie śpiewając; dlatego mogą mieć brewiarze.
²A gdyby które z nich, dla słusznego powodu, nie mogły niekiedy odmówić godzin, mogą jak inne siostry, odmówić Ojcze nasz (Mt 6, 9-13).
³Te zaś, które nie umieją czytać, niech odmawiają za jutrznię dwadzieścia cztery Ojcze nasz, za laudesy pięć,
⁴za prymę zaś, tercję, sekstę i nonę, za każdą z tych godzin po siedem; za nieszpory dwanaście; za kompletę siedem.
⁵Za zmarłych niech mówią na nieszpory siedem Ojcze nasz i po każdym Ojcze nasz - Wieczny odpoczynek (por. Ezd 2, 34-35), na jutrznię dwanaście,
⁶podczas gdy siostry umiejące czytać mają obowiązek odmówić oficjum za zmarłych.
⁷Gdy zaś umrze siostra z naszego klasztoru, odmówią pięćdziesiąt Ojcze nasz.
⁸Siostry powinny pościć zawsze.
⁹Jednak w święto Bożego Narodzenia, w jakikolwiek dzień ono przypadnie, mogą się posilić dwa razy.
¹⁰Siostry bardzo młode i słabe oraz pracujące poza klasztorem może opatka według swego uznania od postu miłosiernie zwolnić.
¹¹W razie oczywistej konieczności siostry nie są obowiązane do postu cielesnego.
¹²Przynajmniej dwanaście razy w roku powinny siostry się spowiadać za pozwoleniem opatki.
¹³I niech nie mówią wtedy rzeczy, nie należących do spowiedzi i zbawienia duszy.
¹⁴Siedem razy niech siostry przyjmują Komunię św., mianowicie: w Boże Narodzenie, w Wielki Czwartek, w Wielkanoc, w Zielone Świątki, we Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, w uroczystość świętego Franciszka i Wszystkich Świętych.
¹⁵Wolno kapelanowi odprawić Mszę św. w klauzurze dla udzielenia Komunii św. siostrom zdrowym lub chorym.

Rozdział 4

Wybór i urząd opatki, kapituła,

siostry piastujące obowiązki i radne

¹Przy wyborze opatki siostry są zobowiązane zachowywać kanoniczny sposób wyboru.
²Niech się postarają zawczasu, aby był obecny minister generalny lub prowincjalny zakonu braci mniejszych,
³który słowem Bożym zachęci je do przeprowadzenia wyboru w całkowitej zgodzie i ku ogólnemu pożytkowi.
⁴Tylko profeska może być wybrana.
⁵Gdyby zaś została wybrana lub w jakiś sposób ustanowiona nieprofeska, nie należy jej słuchać, aż złoży profesję, zobowiązując się do zachowania reguły naszego ubóstwa.
⁶Po śmierci opatki mają nastąpić wybory nowej opatki.
⁷Gdyby kiedyś ogół sióstr uznał, że opatka nie nadaje się do posługi i wspólnego pożytku wszystkich,
⁸niech siostry w sposób wyżej wymieniony wybiorą sobie jak najprędzej inną na opatkę i matkę.
⁹Wybrana niech rozważa, jaki ciężar wzięła na siebie i komu ma zdać rachunek (por. Mt 12, 36; Hbr 13, 17) za powierzone sobie owieczki.
¹⁰Niech się stara innym przewodniczyć bardziej cnotami i świętymi obyczajami niż urzędem, aby siostry pociągnięte jej przykładem słuchały raczej z miłości niż z bojaźni.
¹¹Niech się wystrzega osobistych przywiązań, aby kochając bardziej niektóre nie gorszyła całości.
¹²Niech pociesza smutne. Niech będzie również ostatnią ucieczką dla strapionych (por. Ps 32, 7), bo jeśli one nie znajdą u niej skutecznego lekarstwa, może je ogarnąć rozpacz.
¹³Niech we wszystkim zachowuje życie wspólne, a zwłaszcza w kościele, w sypialni, w refektarzu, infirmerii i w odzieży;
¹⁴tak samo powinna to zachowywać wikaria.
¹⁵Przynajmniej raz w tygodniu powinna opatka zwoływać siostry na kapitułę,
¹⁶aby i sama, i one wyznały pokornie swoje wspólne i publiczne wykroczenia i zaniedbania,
¹⁷a także by razem omówić sprawy dotyczące pożytku i dobra klasztoru.
¹⁸Często bowiem Pan mniejszemu objawia to, co jest lepsze.
¹⁹Nie wolno zaciągać poważnego długu bez wspólnej zgody sióstr i bez wyraźnej konieczności; należy to robić za pośrednictwem prokuratora.
²⁰Niech opatka ze swymi siostrami nie przyjmuje żadnego depozytu do klasztoru,
²¹z tego bowiem powodu powstają często kłopoty i zgorszenia.
²²Dla zachowania jedności, wzajemnej miłości i pokoju wszystkie siostry na ważniejsze obowiązki klasztoru powinny być wybierane za wspólną zgodą wszystkich sióstr.
²³W taki sam sposób trzeba również wybrać przynajmniej osiem sióstr radnych, opatka zawsze powinna się ich radzić w sprawach, których wymaga sposób naszego życia.
²⁴Siostry także mogą a nawet powinny, jeśli to uznają za pożyteczne i stosowne, odsunąć pełniące obowiązki i radne, i na ich miejsce wybrać inne.

Rozdział 5

Milczenie, rozmównica i krata

¹Siostry niech zachowują milczenie od komplety do tercji; przepis ten nie obowiązuje sióstr posługujących poza klasztorem.
²Niech milczą zawsze w kościele, w sypialni i w refektarzu w czasie posiłku.
³W infirmerii wolno roztropnie rozmawiać, jeśli to służy wytchnieniu i posłudze chorych.
⁴Zawsze i wszędzie mogą się siostry porozumieć w rzeczach koniecznych krótko i głosem przyciszonym.
⁵Nie wolno siostrom rozmawiać w rozmównicy lub przy kracie bez pozwolenia opatki lub jej wikarii.
⁶Te, które mają pozwolenie, mogą jednak rozmawiać w obecności dwóch sióstr.
⁷Do kraty zaś mogą się zbliżyć tylko w obecności co najmniej trzech sióstr wyznaczonych przez opatkę lub jej wikarię, spośród owych ośmiu sióstr wybranych przez wszystkie siostry na radne opatki.
⁸Przepis powyższy obowiązuje również opatkę i jej wikarię.
⁹Rozmowy przy kracie niech się odbywają jak najrzadziej, przy bramie nigdy.
¹⁰Krata powinna mieć od strony wewnętrznej zasłonę, którą można odsunąć tylko wtedy, gdy jest głoszone słowo Boże, lub gdy jakaś siostra ma z kimś rozmawiać.
¹¹Powinna mieć również drzwi drewniane dokładnie zabezpieczone dwoma różnymi zamkami żelaznymi.
¹²Drzwi należy zamykać na oba klucze zwłaszcza na noc; jeden klucz niech ma opatka, a drugi zakrystianka;
¹³drzwi niech będą zawsze zamknięte, chyba że się słucha Boskiego oficjum lub zachodzą przyczyny wyżej wymienione.
¹⁴Żadna siostra nigdy nie może z nikim rozmawiać przy kracie przed wschodem słońca i po zachodzie.
¹⁵Zasłony zaś w rozmównicy nie należy zdejmować, niech ona zawsze tam wisi.
¹⁶W okresie czterdziestodniowego postu św. Marcina i w okresie Wielkiego Postu żadna siostra niech nie rozmawia w rozmównicy,
¹⁷chyba że z racji spowiedzi lub z innej oczywistej konieczności; sąd o tym pozostawia się roztropności opatki lub jej wikarii.

Rozdział 6

Obietnice świętego Franciszka; wyrzeczenie się posiadania

¹Gdy najwyższy Ojciec niebieski raczył oświecić moje serce swoją łaską, abym czyniła pokutę za przykładem i według nauki świętego naszego Ojca Franciszka, niedługo po jego nawróceniu przyrzekłam mu wraz z moimi siostrami dobrowolne posłuszeństwo.
²Święty zaś Ojciec, widząc, że nie obawiałyśmy się ani ubóstwa, ani pracy, ani trudów, ani poniżenia, ani pogardy świata, że uważałyśmy je raczej za rozkosz, powodowany miłością napisał nam taką regułę życia:
³"Ponieważ z natchnienia Bożego zostałyście córkami i służebnicami najwyższego i największego Króla, Ojca niebieskiego i zaślubiłyście się Duchowi Świętemu, wybierając życie według doskonałości Ewangelii świętej,
⁴pragnę i przyrzekam osobiście - i przez moich braci - otoczyć was, tak jak ich, serdeczną troską i szczególnym staraniem".
⁵Dopóki sam żył, wypełniał sumiennie tę obietnicę i chciał, aby bracia ją wypełniali.
⁶Abyśmy zaś nigdy nie odstąpiły od przyjętego ubóstwa, ani my, ani siostry, które po nas przyjdą, jeszcze raz, na krótko przed śmiercią, napisał nam ostatnią swoją wolę tymi słowami:
⁷"Ja, maluczki brat Franciszek, pragnę naśladować życie i ubóstwo Najwyższego Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki, i wytrwać w nim aż do końca (por. Mt 10, 22).
⁸I proszę was, moje panie, i radzę wam, abyście zawsze trwały w tym najświętszym życiu i ubóstwie.
⁹I strzeżcie się bardzo, abyście nigdy żadnym sposobem nie odstąpiły od niego pod wpływem czyjejś nauki lub rady".
¹⁰I tak jak ja z moimi siostrami starałam się przestrzegać świętego ubóstwa, przyobiecanego Panu Bogu i świętemu Franciszkowi,
¹¹tak również opatki, które po mnie obejmą urząd i wszystkie siostry są zobowiązane nienaruszenie je zachowywać aż do końca, mianowicie:
¹²ani osobiście, ani za pośrednictwem innej osoby nie przyjmować i nie mieć posiadłości lub własności,
¹³ani czegokolwiek, co można by rozumnie nazwać własnością,
¹⁴chyba tylko tyle ziemi, ile wymaga stosowne życie w odosobnieniu klasztornym;
¹⁵ziemia ta ma być uprawiana tylko jako ogród, na potrzeby sióstr.

Rozdział 7

Praca

¹Siostry, którym Pan dał łaskę, że mogą pracować, niech po tercji sumiennie i pobożnie oddają się pracy uczciwej i pożytecznej dla wspólnoty,
²tak, aby oddaliwszy lenistwo, jako nieprzyjaciela duszy, nie gasiły w sobie ducha (por. 1 Tes 5, 19) świętej modlitwy i pobożności, któremu powinny służyć wszystkie sprawy doczesne.
³Opatka lub jej zastępczyni powinna na kapitule, wobec wszystkich wyznaczyć pracę ręczną.
⁴Tak samo należy postąpić, jeśli jacyś dobrodzieje przyślą ofiarę na potrzeby sióstr, aby się wspólnie za nich modliły.
⁵Wszystkie otrzymane dary niech opatka lub jej wikaria za radą sióstr radnych obraca na pożytek wspólnoty.

 

Rozdział 8

Siostry nie powinny niczego nabywać na własność;

zbieranie jałmużny; siostry chore

¹Siostry niech niczego nie nabywają na własność: ani domu, ani ziemi, ani żadnej rzeczy,
²lecz jako pielgrzymujące i obce (por 1 P 2, 11) na tym świecie, służąc Panu w ubóstwie i pokorze, niech z ufnością posyłają po jałmużnę.
³I nie powinny się tego wstydzić, bo Pan dla nas stał się ubogim na tym świecie.
⁴W tym jest dostojeństwo najwyższego ubóstwa (por. 2 Kor 8, 2), że ono ustanowiło nas, moje najdroższe siostry, dziedziczkami i królowymi królestwa niebieskiego, uczyniło ubogimi w rzeczy doczesne, a uszlachetniło cnotami.
⁵Ono niech będzie waszym udziałem i prowadzi do ziemi żyjących (por. Ps 142, 6).
⁶Do niego, najdroższe siostry, całkowicie przylgnijcie i dla Imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki nie chciejcie nigdy niczego innego na ziemi posiadać.
⁷Bez pozwolenia opatki nie wolno żadnej siostrze wysyłać listów i niczego przyjmować lub wydawać z klasztoru.
⁸I tylko to wolno posiadać, co da lub na co zezwoli opatka.
⁹Jeśli zaś siostrze przyślą coś rodzice lub inni ludzie, niech opatka każe jej to dać.
¹⁰Siostra zaś może tej rzeczy używać, jeśli jej potrzebuje, w przeciwnym razie niech z miłością da to potrzebującej.
¹¹A jeśli jej przyślą pieniądze, niech opatka za radą sióstr radnych zaopatrzy ją w rzeczy potrzebne.
¹²Co się tyczy sióstr chorych, opatka powinna troskliwie się dopytywać sama i przez inne siostry o rady, potrawy i inne potrzebne rzeczy, których wymaga choroba,
¹³i wedle miejscowych możliwości starać się tym potrzebom z miłością i miłosierdziem zaradzić.
¹⁴Wszystkie bowiem siostry są zobowiązane tak troszczyć się o chore i służyć im, jakby chciały, aby im samym w chorobie służono (por. Mt 7, 12).
¹⁵Niech jedna drugiej z zaufaniem wyjawia swoje potrzeby.
¹⁶Bo jeśli matka kocha i pielęgnuje swą córkę cielesną, to o ileż bardziej powinna siostra kochać i pielęgnować swą siostrę duchową!
¹⁷Chore niech spoczywają na siennikach wypchanych słomą, a pod głową mają poduszki z pierza,
¹⁸te zaś, które potrzebują wełnianych pończoch i materaców, mogą ich używać.
¹⁹Siostry chore, gdy je odwiedzają przychodzące do klasztoru, mogą z nimi same zamieniać kilka dobrych słów;
²⁰inne zaś siostry, nawet mające pozwolenie, niech się nie ważą rozmawiać z osobami wchodzącymi do klasztoru, chyba w obecności dwóch sióstr radnych, wyznaczonych przez opatkę lub jej wikarię.
²¹Przepis ten obowiązuje również opatkę i jej wikarię.

Rozdział 9

Pokuty nakładane siostrom grzeszącym;

siostry posługujące poza klasztorem

¹Jeśli jakaś siostra za podszeptem nieprzyjaciela duszy zgrzeszy śmiertelnie przeciw naszej profesji, niech opatka lub inne siostry napomną ją dwa lub trzy razy;
²jeśli się nie poprawi, niech przez tyle dni spożywa chleb i wodę w refektarzu przy wszystkich siostrach, ile dni trwać będzie w uporze.
³Może nawet otrzymać większą karę, jeśli opatka uzna to za stosowne.
⁴Dopóki siostra trwa w uporze, trzeba się za nią modlić, aby Pan oświecił jej serce ku pokucie.
⁵Opatka jednak i siostry niech się wystrzegają gniewu i wzburzenia z powodu czyjegoś grzechu,
⁶bo gniew i wzburzenie utrudniają miłość nam i innym.
⁷Gdyby się kiedyś, co nie daj Boże, zdarzyło, że jedna siostra da drugiej, słowem lub gestem, okazję do wzburzenia lub zgorszenia, wtedy ta,
⁸która była przyczyną wzburzenia, niech natychmiast, zanim ofiaruje Panu dar swej modlitwy (por. Mt 5, 23), upadnie pokornie do nóg drugiej i prosi o przebaczenie;
⁹niech ją również prosi, by wstawiła się za nią do Pana, aby jej przebaczył.
¹⁰Tamta zaś pamiętając o słowach Pana: Jeśli nie przebaczycie z serca, to i Ojciec wasz niebieski nie przebaczy wam (por. Mt 6, 15; 18, 35),
¹¹niech wspaniałomyślnie daruje siostrze całą wyrządzoną sobie krzywdę.
¹²Siostry posługujące poza klasztorem niech nie pozostają tam długo, jeśli konieczność tego nie wymaga.
¹³Powinny chodzić skromnie i rozmawiać mało, ku zbudowaniu wszystkich patrzących na nie.
¹⁴Niech się stanowczo wystrzegają podejrzanych spotkań i narad z innymi.
¹⁵Niech nie będą matkami chrzestnymi mężczyzn lub kobiet, aby nie dawać okazji do plotek i zamieszania.
¹⁶Niech się nie ważą przynosić do klasztoru nowinek ze świata.
¹⁷Niech nie wynoszą poza klasztor tego, co się u nas mówi lub dzieje, a z czego mogłoby powstać jakieś zgorszenie.
¹⁸A jeśli która siostra w swojej prostocie przekroczy te dwa zakazy, roztropności opatki zostawia się nałożenie pokuty według miłosierdzia.
¹⁹Gdyby to jednak działo się wskutek złego nałogu, niech opatka poradzi się sióstr radnych i nałoży jej pokutę odpowiednią do winy.

Rozdział 10

Upominanie i poprawianie sióstr

¹Opatka niech upomina i odwiedza swoje siostry oraz pokornie i z miłością nakłania je do poprawy, nie wydając im poleceń przeciwnych ich duszy i naszej profesji.
²Podwładne zaś siostry niech pamiętają, że dla Boga wyrzekły się własnej woli.
³Dlatego mają ścisły obowiązek słuchać swoich opatek we wszystkim, co Panu przyrzekły zachowywać i co nie sprzeciwia się ich duszy i naszej profesji.
⁴Opatka zaś niech im okazuje tyle dobroci, by mogły z nią rozmawiać i obchodzić się jak panie ze swoją służebnicą.
⁵Bo tak powinno być, aby opatka była służebnicą wszystkich sióstr.
⁶Napominam i zachęcam w Panu Jezusie Chrystusie, aby siostry wystrzegały się wszelkiej pychy, próżnej chwały, zazdrości, chciwości (por. Łk 12, 15), troski i zapobiegliwości tego świata (por. Mt 13, 22; Łk 21, 34), obmowy, szemrania, niezgody i podziału.
⁷Niech dbają o wzajemne zachowanie miłości i jedności, która jest więzią doskonałości (Kol 3, 14).
⁸Siostry nie posiadające wykształcenia niech się o nie starają,
⁹lecz niech pamiętają, że nade wszystko powinny pragnąć mieć Ducha Pańskiego wraz z Jego uświęcającym działaniem,
¹⁰modlić się zawsze do Niego czystym sercem i mieć pokorę, cierpliwość w utrapieniach i chorobie
¹¹oraz kochać tych, którzy nas prześladują, ganią i obwiniają,
¹²bo Pan mówi: Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 10).
¹³Kto zaś wytrwa aż do końca, ten będzie zbawiony (Mt 10, 22).

Rozdział 11

Przestrzeganie klauzury

¹Furtianka powinna być osobą dojrzałą, roztropną i w odpowiednim wieku; w dzień niech przebywa blisko furty w celi otwartej bez drzwi.
²Należy jej wyznaczyć jakąś odpowiednią pomocnicę, aby mogła ją w razie potrzeby we wszystkim zastąpić.
³Furta powinna być dokładnie zabezpieczona dwoma różnymi zamkami żelaznymi, zasuwami i ryglami.
⁴Zwłaszcza na noc trzeba ją zamykać dwoma kluczami, z których jeden ma furtianka a drugi opatka.
⁵Również w ciągu dnia nie można zostawić furty bez dozoru i jednym kluczem należy ją dobrze zamykać.
⁶Niech siostry pilnie się starają, aby furta nigdy nie stała otworem, chyba gdy wymaga tego przyzwoitość i to jak najkrócej.
⁷W ogóle nie wolno jej otwierać nikomu, kto chce wejść, jeśli nie ma pozwolenia od Ojca świętego lub od naszego kardynała.
⁸Niech siostry nie wpuszczają do klasztoru nikogo przed wschodem słońca, ani nikomu nie pozwalają wewnątrz pozostać po zachodzie, jeśli nie wymaga tego oczywista, słuszna i nieunikniona przyczyna.
⁹Jeśli jakiś biskup dla udzielenia błogosławieństwa opatce lub konsekracji jakiejś siostry na mniszkę, lub dla innego powodu otrzyma pozwolenie na odprawienie Mszy św. wewnątrz klasztoru, niech się zadowoli jak najmniejszą liczbą towarzyszy i sług o dobrej sławie.
¹⁰Jeśli zaś zajdzie konieczność wpuszczenia do klasztoru pewnych ludzi dla wykonania jakiejś pracy, niech opatka postara się postawić przy furcie odpowiednią osobę,
¹¹która tylko określonym pracownikom, a nie innym będzie otwierała.
¹²Wszystkie siostry niech bardzo uważają, aby wchodzący wtedy ich nie widzieli.

Rozdział 12

Wizytator, kapelan, kardynał protektor

¹Nasz wizytator ma być zawsze z zakonu braci mniejszych, według woli i rozkazu naszego kardynała.
²Powinien być to człowiek, którego nienaganne życie jest powszechnie znane.
³Jego obowiązkiem będzie poprawić wykroczenia przeciw naszej profesji, jakich się dopuszczają tak głowa jak i członki.
⁴Wolno mu w pomieszczeniu dostępnym dla wszystkich, gdzie go inni mogą widzieć, rozmawiać z grupami sióstr czy z poszczególnymi siostrami o sprawach dotyczących wizytacji, według jego własnego uznania.
⁵Także o kapelana, z towarzyszem klerykiem, roztropnym i dobrej sławy, oraz o dwóch braci niekleryków, świętego życia i uczciwości,
⁶dla pomocy w naszym ubóstwie, którą zawsze miałyśmy od zakonu braci mniejszych,
⁷prosimy jako o łaskę od tego zakonu, przez miłość Boga i świętego Franciszka.
⁸Kapelanowi nie wolno bez towarzysza wchodzić do klasztoru.
⁹Kiedy zaś wchodzą, niech będą w miejscu otwartym, aby jeden mógł stale widzieć drugiego i aby inni mogli ich widzieć.
¹⁰Wolno im wchodzić, by wyspowiadać chore, które nie mogą przyjść do rozmównicy, by udzielić Komunii św., ostatniego namaszczenia i modlić się przy konających.
¹¹Na egzekwie zaś i uroczystą Mszę żałobną, dla wykopania lub otwarcia czy zakrycia grobu może wejść wystarczająca liczba odpowiednich ludzi, według uznania opatki.
¹²Ponadto siostry są ściśle zobowiązane mieć za kierownika, opiekuna i stróża karności tego kardynała świętego Kościoła Rzymskiego, którego papież wyznaczy braciom mniejszym,
¹³abyśmy zawsze poddane pod stopami tego świętego Kościoła i ugruntowane w wierze katolickiej (por. Kol 1, 23) stale zachowywały ubóstwo i pokorę Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki oraz świętą Ewangelię, jak to stanowczo przyrzekłyśmy. Amen.

Zakończenie bulli: Dan w Perugii, 16 września, w dziesiątym roku pontyfikatu Ojca świętego Innocentego IV.
Nikomu nie wolno naruszać tej karty naszej aprobaty lub zuchwale się jej sprzeciwiać. Kto by się zaś na to odważył, niech pamięta, że popadnie w niełaskę Boga Wszechmogącego i świętych Apostołów Piotra i Pawła.
Dan w Asyżu, 9 sierpnia, w jedenastym roku naszego pontyfikatu.

Kreator IAP - (C)opyright by Interaktywna Polska