Istnieją dwie możliwości redagowania utworu:

1) Święty Autor włączył w tekst Ojcze nasz własne modlitwy odpowiadające prośbom i nauczał braci, aby tak się modlili. Z kolei zapisano tę modlitwę jako utwór św. Franciszka.

2) Franciszek zapożyczył myśli czy nawet całe zdania zasłyszane skądinąd i ułożył je w jedną modlitwę. Wówczas byłby to utwór Franciszka, tym bardziej, że harmonizuje z jego duchowością.

Osobnym problemem jest jedność Wykładu modlitwy „Ojcze nasz” z modlitwami pochwalnymi, odmawianymi przy wszystkich Godzinach, zaczynającymi się od słów: Święty, Święty, Święty… Ester przeciwstawił się jedności tych utworów i zamieścił je oddzielnie.

Czas powstania Wykładu nie jest ustalony.

Ojcze nasz Najświętszy:

Stworzycielu, Odkupicielu, Pocieszycielu, i nasz Zbawco,

który jesteś w niebie:

w aniołach i świętych

oświecając ich, aby poznali Ciebie, który jesteś światłem,

zapalając ich do miłości,

ponieważ Ty jesteś miłością,

zamieszkując w nich i wlewając pełnię błogosławieństwa,

ponieważ Ty, Panie, jesteś najwyższym i wiecznym dobrem,

od którego pochodzi wszelkie dobro

i bez którego nie ma żadnego dobra.

Niech się święci Twoje imię:

niech cię coraz jaśniej poznajemy,

tak abyśmy mogli poznać.

szerokość Twoich dobrodziejstw,

długość Twoich obietnic,

wysokość Twego majestatu,

głębokość Twoich sądów.

Niech przyjdzie Twoje królestwo:

abyś Ty królował w nas przez swoją łaskę

i pozwolił nam dojść do Twego królestwa,

gdzie ujrzymy Cię bez zasłony

w doskonałej miłości,

w szczęśliwym zjednoczeniu

i w radości bez końca.

Niech się stanie Twoja wola:

tak w niebie, jak i na ziemi,

abyśmy Cię miłowali

z całego serca,

zawsze o Tobie myśleli z całej duszy,

zawsze Cię pragnęli z całego umysłu,

kierując do Ciebie wszystkie nasze intencje

i we wszystkim szukając Twojej chwały,

ze wszystkich naszych sił

wydając całą naszą energię i moc duszy i ciała,

na wyłączną służbę Twojej miłości,

abyśmy miłowali naszego bliźniego, jak siebie samych,

pociągając wszystkich całą naszą mocą

do miłowania Ciebie,

ciesząc się dobrami innych, jak własnymi,

współczując im w niedoli

i nie dając nikomu zgorszenia.

Daj nam chleba naszego powszedniego:

Twojego umiłowanego Syna, Pana naszego Jezusa Chrystusa,

daj nam Go dzisiaj na pamiątkę i na zrozumienie

tej miłości, jaką miał ku nam,

i tego wszystkiego, co nam

powiedział, uczynił i co dla nas wycierpiał.

I odpuść nam nasze grzechy:

z powodu Twego niewypowiedzianego miłosierdzia,

ze względu na zasługę męki umiłowanego Syna Twojego,

za przyczyną i zasługami Najświętszej Dziewicy Maryi

i wszystkich świętych Twoich.

Jak i my odpuszczamy naszym winowajcom:

to czego nie potrafimy w pełni odpuścić,

Ty, o Panie, spraw, abyśmy do końca przebaczyli,

aby z powodu miłości Twojej

można było w pełni miłować naszych nieprzyjaciół

i wstawiać się pobożnie za nich u Ciebie,

aby nikomu złem za zło nie odpłacać

i abyśmy służyli wszystkim w Tobie.

I nie wódź nas na pokuszenie:

ukryte czy jawne,

niespodziewane czy uporczywe.

I odpuść nam zło:

przeszłe, obecne, przyszłe.